Το πιο γρήγορο αντικείμενο του σύμπαντος

Η ταχύτητα είναι σχετική. Δεν υπάρχει κάτι ακίνητο στο σύμπαν ως προς το οποίο να μετράμε τις ταχύτητες των σωμάτων. Ίσως να είναι η κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου που βρίσκεται παντού στο σύμπαν (για το θέμα αυτό διαβάστε ΕΔΩ). Χρησιμοποιώντας το φαινόμενο Ντόπλερ μπορούμε να προσδιορίσουμε την ταχύτητά του ηλιακού μας συστήματος σε σχέση με την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου, περίπου στα 600 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Οι απομακρυσμένοι γαλαξίες κινούνται πολύ γρηγορότερα: το σύμπαν διαστέλλεται προς όποια κατεύθυνση κι αν κοιτάξουμε. Πολύ μακριά υπάρχουν γαλαξίες που απομακρύνονται φαινομενικά με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός, γεγονός που σημαίνει ότι η ακτινοβολία τους δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ σε μας.
Στο ηλιακό μας σύστημα ο Ερμής είναι ο ταχύτερα κινούμενος πλανήτης με τροχιακή ταχύτητα περίπου 48 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο (km/s) - η αντίστοιχη τροχιακή ταχύτητα της γης είναι περίπου 30 km/s. Το διαστημικό σκάφος Hlios2 - ήταν το πρώτο που προσέγγισε τον Ερμή - έφτασε τα 70km/s εξαιτίας της βαρύτητας του ήλιου. Οι κομήτες των οποίων τμήμα της τροχιάς τους βρίσκεται έξω από το ηλιακό σύστημα, όταν προσεγγίζουν το ήλιο έχουν ταχύτητες μέχρι και 600km/s.
Στα εξωτερικά τμήματα του γαλαξία μας υπάρχουν κάποια περίεργα σώματα "τα άστρα υπερ-ταχύτητας" που κινούνται ως προς τον γαλαξία με ταχύτητα 850km/s. Η θεωρία λέει ότι η ταχύτητα αυτή σχετίζεται με τη γιγάντια μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία μας, η βαρύτητα της οποίας μπορεί να λειτουργήσει ως σφενδόνα. Οι μαύρες τρύπες εξαιτίας της ανυπέρβλητης  βαρύτητάς τους,  μπορούν να δημιουργήσουν μαγνητικούς ανεμοστρόβιλους οι οποίοι εκσφενδονίζουν πίδακες ύλης με ταχύτητες πάνω από το 99% της ταχύτητας του φωτός.
Οι περιστρεφόμενοι αστέρες νετρονίων, γνωστοί και ως pulsars μπορεί να περιστρέφονται με συχνότητα 1000 φορές το δευτερόλεπτο, που σημαίνει ότι η επιφάνειά τους κινείται με ταχύτητα πάνω από το 20% της ταχύτητας του φωτός. Αρκετά μακριά από την επιφάνειά τους, το μαγνητικό πεδίο που δημιουργείται από το πάλσαρ μπορεί να κινηθεί γρηγορότερα από το φως. Αυτό δεν έρχεται σε σύγκρουση με τους νόμους της φυσικής καθώς το μαγνητικό πεδίο δεν μεταφέρει ενέργεια ή πληροφορία.
Αυτά τα υπερταχέα πεδία είναι ίσως η πηγή των ισχυρών, κανονικών παλμών ακτινοβολίας που μας στέλνουν τα πάλσαρ. Μικροσκοπικές διακυμάνσεις στον ρυθμό αυτών των παλμών θα μπορούσαν στο μέλλον να χρησιμοποιηθούν για την ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων.
Ακόμη και στερεά αντικείμενα μπορούν να πλησιάσουν την ταχύτητα του φωτός με τη βοήθεια μιας μαύρης τρύπας. Στον ορίζοντα των γεγονότων μιας μαύρης τρύπας, μια πέτρα απλά θα εξαφανιστεί. Όμως, δυο πέτρες, σε διαφορετικές τροχιές θα μπορούσαν να συγκρουστούν μεταξύ τους. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των Tomohiro Harada και Masashi Kimura από το πανεπιστήμιο του Τόκιο, η περιστροφή μιας μαύρης τρύπας συμπαρασύρει σε μια δίνη τον περιβάλλοντα χώρο και αυξάνει την μέγιστη ταχύτητα σύγκρουσης. Το συμπέρασμα είναι ότι κάπου στο σύμπαν, δυο πέτρες που πιάστηκαν στα δίχτυα μιας περιστρεφόμενης μαύρης τρύπας κινούνται η μια προς την άλλη σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός.
www.newscientist.com