Ο γκαντέμης Bόλφγκανγκ Πάουλι

...από νωρίς στην καριέρα του Πάουλι, όλοι οι συνάδελφοί του είχαν παρατηρήσει ότι όποτε έμπαινε σε ένα εργαστήριο, αυτομάτως παρουσιαζόταν κάποιο σφάλμα στον εξοπλισμό του. Το «φαινόμενο Πάουλι», όπως έγινε γνωστό, δεν μπορούσε προφανώς να αληθεύει.
Ωστόσο συνέβαινε κατ' επανάληψη.
Μια φορά, στη δεκαετία του 1920, ο εξοπλισμός ενός εργαστηρίου στο Πανεπιστήμιο του Γκέτιγκεν, στη Γερμανία, υπέστη ολοκληρωτική βλάβη.
Νωρίς το απόγευμα, χωρίς κάποια προφανή αιτία, μια πολύπλοκη συσκευή μελέτης ατόμων
αχρηστεύτηκε πλήρως. Ο Πάουλι δεν βρισκόταν καν στη χώρα. Ήταν στην Ελβετία.
Επιτέλους, ανέφεραν οι συνάδελφοί του ανακουφισμένοι, αυτή ήταν ξεκάθαρα η απόδειξη ότι το περίφημο φαινόμενο Πάουλι δεν αποτελούσε πραγματικότητα. Ο καθηγητής που ήταν υπεύθυνος για το εργαστήριο έγραψε αστειευόμενος μια επιστολή στον Πάουλι πληροφορώντας τον για το συμβάν. Η επιστολή στάλθηκε στη διεύθυνση του Πάουλι στη Ζυρίχη. Μετά από αρκετή καθυστέρηση, έφτασε η απάντηση του Πάουλι - μια επιστολή η οποία είχε πάνω της γραμματόσημα από τη Δανία.
 Έγραφε ότι βρισκόταν σε ταξίδι προς την Κοπεγχάγη.
Ακριβώς τη στιγμή που κατέρρευσε ο εργαστηριακός εξοπλισμός, το τρένο του είχε σταματήσει για λίγα λεπτά στον σταθμό του Γκέτιγκεν(...)
......

....ο Πανόφσκι ... θυμήθηκε την πρώτη συνάντησή του με τον Πάουλι, το 1928, στο Αμβούργο, όπου τους είχε φέρει σε επαφή ένας κοινός τους φίλος κατά τη διάρκεια ενός γεύματος σε ένα υπαίθριο εστιατόριο. Για τον Πανόφσκι ήταν μια αξέχαστη γνωριμία από πολλές απόψεις, μια από τις οποίες ήταν ότι απέκτησε προσωπική εμπειρία του φαινομένου Πάουλι. Μετά το γεύμα, όταν και οι τρεις σηκώθηκα όρθιοι, ο Πανόφσκι και ο φίλος του ανακάλυψαν ότι και οι δυο, όχι όμως, ο Πάουλι, κάθονταν πάνω σε κρέμα σαντιγί επι τρεις ώρες.
Ανέφερε δυο ακόμη ιστορίες για το φαινόμενο Πάουλι. Στη μια από αυτές μίλησε για «δυο αξιοπρεπείς κυρίες που κάθονταν η μια δεξιά και η άλλη αριστερά του Πάουλι, και έπεσαν από τις καρκλες τους ταυτόχρονα», όταν αυτός κάθισε στη θέση του. Σε μια άλλη περίπτωση, ο Πάουλι βρισκόταν σε ένα τρένο όταν, χωρίς να το γνωρίζει, τα πίσω βαγόνια αποσυνδέθηκαν από την αμαξοστοιχία ενώ αυτός συνέχιζε προς τον προορισμό του ευρισκόμενος σε ένα από τα μπροστινά βαγόνια.
Ο Πανόφσκι συμπέρανε ότι το φαινόμενο Πάουλι θα πρέπει αναμφίβολα να στηριζόταν στην απαγορευτική αρχή του καθότι όπου εμφανιζόταν ο Πάουλι, συνέβαιναν καταστροες σε άψυχα και έμψυχα αντικείμενα που βρίσκονταν πλησίον του - κάτι που «απαγορευόταν για τον ίδιο τον Πάουλι».(....)

.....Ο Πάουλι ... δεν έβλεπε με καλό μάτι το σχέδιο κατασκευής της ατομικής βόμβας. Όμως, τα χρήματά του εξαντλούνταν, και έτσι δήλωσε ότι θα πρόσφερε τις υπηρεσίες του στον Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ, διευθυντή του προγράμματος που τύχαινε να είναι και ένας από τους πρώτους μεταδιδακτορικούς συνεργάτες του. Ο Οπενχάϊμερ απέρριψε την προσφορά του..... προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός, ότι ο Οπενχάϊμερ απέρριψε έναν τόσο διακεκριμένο επιστήμονα. Μήπως είχε στο μυαλό του το φαινόμενο Πάουλι; Ας μην ξεχνάμε, ότι το Λος Άλαμος έβριθε από περίπλοκα και ευαίσθητα μηχανήματα, για να μην αναφερθούμε στις πανίσχυρες εκρηκτικές ύλες.
Από το βιβλίο "Ο Ψυχαναλυτής, ο Φυσικός και ο αριθμός 137" του
Arthrur I. Miller, εκδόσεις Τραυλός