Επιστημονική "μυωπία"

Οι Fred Hoyle και George Gamow είχαν μια συνάντηση το 1956, η οποία θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά το τοπίο στο χώρο της κοσμολογίας. "Όλα έγιναν σε μια βόλτα που κάναμε εγώ κι ο Τζόρτζ με μια Κάντιλακ", θυμόταν αργότερα ο Χόιλ. Εκείνη τη μέρα, ο Γκάμοφ επενέλαβε στον Χόιλ την ακλόνητη πεποίθησή του ότι η Μεγάλη Έκρηξη άφησε μια υπολειμματική ακτινοβολία που θα έπρεπε να είναι ορατή μέχρι σήμερα. Όμως, σύμφωνα με τα τελευταία αποτελέσματα του Γκάμοφ, η θερμοκρασία αυτής της ακτινοβολίας ανερχόταν στους 50 βαθμούς. Τότε, ο Χόιλ αποκάλυψε στον Γκάμοφ ότι είχε υπόψη του κάποια άγνωστη εργασία, γραμμένη απ' τον Άντριου ΜακΚέλαρ, η οποία έδειχνε πως η θερμοκρασία στο διάστημα δεν μπορεί να ξεπερνά τους 3 βαθμούς. Μετρώντας τα φάσματα των ριζών άνθρακα - υδρογόνου (C-H) και άνθρακα - αζώτου (C-N) που υπάρχουν στο διάστημα, κατάφερε να δείξει ότι η θερμοκρασία του διαστήματος είναι γύρω στους 2,3 βαθμούς Κέλβιν. Με άλλα λόγια η ακτινοβολία υποβάθρου, που για την ακρίβεια είναι 2,7 βαθμοί, είχε μετρηθεί έμμεσα το 1941, αρκετά χρόνια πριν από τους Πενζίας και Γουίλσον.
"Δεν ξέρω αν έφταιγε η χαλαρότητα που νιώθαμε μες στην Κάντιλακ ή το γεγονός ότι είχαμε πεισμώσει και οι δυο, ο Τζορτζ ότι η θερμοκρασία είναι πάνω από 3 βαθμούς κι εγώ ότι είναι ακριβώς μηδέν, πάντως ένα είναι βέβαιο: ότι χάσαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε αυτό που ανακάλυψαν εννιά χρόνια αργότερα ο Άρνο Πενζίας και Ρόμπερτ Γουίλσον", θα έλεγε αργότερα με νοσταλγία ο Χόιλ. Αν η ομάδα Γκαμοφ δεν είχε κάνει αριθμητικά λάθη και είχε βρει χαμηλότερη θερμοκρασία, ή αν ο Χόιλ δεν έβλεπε τόσο εχθρικά τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, ίσως η ιστορία να γραφόταν διαφορετικά... (ΠΗΓΗ: Michio Kaku "Παράλληλοι κόσμοι", εκδόσεις Τραυλός)