Ιστορίες για τον Paul Dirac

Ο Ντιράκ γεννήθηκε το 1902, μεγάλωσε σε αυστηρά ελεγχόμενο περιβάλλον, στο Μπρίστολ, στην Αγγλία. Η μητέρα του ήταν Αγγλίδα, ο πατέρας του όμως Ελβετός, ένας τυραννικός άνθρωπος που δίδασκε γαλλικά σε κάποιο τοπικό σχολείο. Όπως θυμάται ο Ντιράκ,
"Ο πατέρας μου αποφάσισε ότι θα μπορούσα να του απευθύνω τον λόγο μόνο στα γαλλικά. Πίστευε πως θα 'ταν καλό για μένα να μάθω γαλλικά με αυτόν τον τρόπο. Έτσι, αφού δυσκολευόμουν να εκφραστώ στα γαλλικά, έκρινα πως ήταν καλύτερο να μη μιλάω καθόλου, παρά να μιλάω αγγλικά. Ήμουν πολύ λιγομίλητος εκείνα τα χρόνια - κι αυτό ξεκίνησε πολύ νωρίς."
Τελικά, ο Ντιράκ έμαθε γαλλικά σύμφωνα με τη γραμματική και ανταμείφθηκε με το προνόμιο να τρώει στην τραπεζαρία μαζί με τον πατέρα του, ενώ η μητέρα και τ' αδέρφια του, που είχαν αποτύχει στο τεστ, έτρωγαν στην κουζίνα για τιμωρία. (...)

...η παρακάτω ιστορία προέρχεται από τον Χάιζενμπεργκ:

Καθώς ταξιδεύαμε με ατμόπλοιο από την Αμερική για την Ιαπωνία, μου άρεσε να συμμετέχω στην κοινωνική ζωή πάνω στο πλοίο - για παράδειγμα, έπαιρνα κι εγώ μέρος στις χοροεσπερίδες. Για κάποιον λόγο, στον Πολ δεν άρεσαν πολύ όλα αυτά, αλλά προτιμούσε να κάθεται σε μια καρέκλα και να μας παρακολουθεί που χορεύαμε. Μια φορά, τελειώνοντας έναν χορό κάθισα σε μια καρέκλα δίπλα του, οπότε εκέινος γύρισε και με ρώτησε: "Χάιζενμπεργκ, για ποιό λόγο χορεύεις;" Απάντησα: "κοίτα, αν υπάρχουν καλά κορίτσια στην παρέα, είναι ωραίο να χορεύεις". Το σκέφτηκε για λίγο και ύστερα από 5 λεπτά μου είπε:"Χάιζενμπεργκ, πως ξέρεις από πριν ότι τα κορίτσια είναι καλά;"(...)

...ο Ντιράκ...απαντούσε μόνο σε αυστηρώς διατυπωμένα ερωτήματα και τίποτε άλλο. Όταν δεν απαντούσε καθόλου, δεν ήταν σημάδι αγένειας από μέρους του.
Απλώς το ερώτημα δεν είχε διατυπωθεί με τρόπο ώστε να επιδέχεται συγκεκριμένη απάντηση.
Σε ένα συνέδριο κάποιος σηκώθηκε και είπε: «Καθηγητά Ντιράκ, δεν καταλαβαίνω πως κάνατε να προκύψει ο τύπος στην πάνω δεξιά γωνία του πίνακα». Ο Ντιράκ απάντησε με τη σιωπή του. Όταν ο Πρόεδρος τον ρώτησε γιατί δεν απάντησε στην ερώτηση, αυτός αποκρίθηκε: «αυτό δεν ήταν ερώτηση, ήταν δήλωση»
Ίσως η ιδιοφυία του Ντιράκ να προέκυπτε από εκέινα τα ίχνη σοφίας που βρίσκουμε σε μερικά αυτιστικά άτομα.

Όταν ένας Ρώσος συνάδελφός του του δώρησε το «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, η απόκρισή του ήταν η εξής: «Είναι ωραίο, αλλά σε κάποιο κεφάλαιο ο συγγραφέας έκανε ένα σφάλμα. Αναφέρει ότι ο Ήλιος ανατέλλει δυο φορές την ίδια μέρα»(....)

....ένας επισκέπτης του Κέμπριτζ αφηγήθηκε τα ακόλουθα: «Ο καιρός έξω ήταν πολύ κακός και αφού στην Αγγλία συνηθίζεται να ξεκινάς την κουβέντα μιλώντας για τον καιρό, είπα στον Ντιράκ, "Έχει πολύ αέρα, Καθηγητά". Δεν είπε απολύτως τίποτα, και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα σηκώθηκε και έφυγε. Αισθάνθηκα ντροπιασμένος, αφού πίστεψα ότι κατά κάποιον τρόπο τον είχα προσβάλλει. Πήγε στην πόρτα, την άνοιξε, κοίταξε έξω, γύρισε πίσω, κάθισε και είπε "Ναι"».....

...Μερικές φορές οι άνθρωποι παραξενεύονταν όταν ο Ντιράκ τους σύστηνε τη γυναίκα του ως αδελφή του Βίγκνερ, στην πραγματικότητα, όμως, δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να παραμένει πιστός στους κανόνες της λογικής. Με την ιδιότητα αυτή την είχε γνωρίσε άλλωστε.(....)


...Ο Ντιράκ είχε υποστεί οδυνηρή κακομεταχείρηση όταν ήταν παιδί .... έπρεπε να υπομείνει έναν αυταρχικό και δαδιστικό πατέρα. «Ποτέ δεν γνώρισα την αγάπη ή τη στοργή όταν ήμουν παιδί», θα έλεγε ψυθιριστά όταν θα έφτανε σε μεγάλη ηλικία. και ο Ντιράκ κατηγόρησε γι' αυτό τον πατέρα του. Ο αδελφός του αυτοκτόνησε σε μικρή ηλικία και ο Ντιράκ κατηγόρησε γι' αυτό τον πατέρα του. Όταν τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1933, κάλεσε μόνο τη μητέρα του στην τελετή της βράβευσής του. (...)

από τα βιβλία:
"Ο Φάουστ στην Κοπεγχάγη", Gino Segre,
"Ο άνθρωπος νετρίνο", Joao Magueijo
  εκδόσεις Τραυλός