Η ΥΠΕΡΒΑΡΥΤΗΤΑ

Για να μπορέσουν να χειριστούν τη βαρυτική αλληλεπίδραση μαζί με τις άλλες αλληλεπιδράσεις οι Σέρτζιο Φεράρα (S. Ferrara), Ντάνιελ Φρίντμαν (D. Freedman), Πίτερ βαν Νιούβενχοϊζεν (P. Van Nieuwenhuizen) το 1976 διατύπωσαν την Υπερβαρύτητα. Η υπερσυμμετρία μεταμορφώνει τις συντεταγμένες του χωρόχρονου έτσι ώστε οι νόμοι της φύσης να είναι ίδιοι για όλους τους παρατηρητές. Η γενική σχετικότητα απορρέει από αυτή τη συνθήκη. Συνεπώς η υπερσυμμετρία περικλείει την βαρύτητα. Στην πραγματικότητα η υπερσυμμετρία προβλέπει την υπερβαρύτητα όπου το βαρυτόνιο έχει σπιν 2 με έναν υπερσυμμετρικό σύντροφο, το βαρυτίνο με σπιν 3/2. Η νέα αυτή θεωρία βασιζόταν σε σημειακά σωματίδια. Σύμφωνα με τη θεωρία των Kaluza – Κlein στο 5-διάστατο σύμπαν, η 5η διάσταση δεν είναι άπειρη αλλά κλείνει σχηματίζοντας έναν βρόχο. Γύρω από τον βρόχο αυτό μπορούν να επικαθήσουν κβαντικά κύματα, τα οποία προσαρμόζονται ακριβώς σ’ αυτόν. Μόνον ακέραιος αριθμός κυμάτων μπορεί να χωρέσει στο βρόχο, ο καθένας από τους οποίους αντιστοιχεί σε ένα σωματίδιο διαφορετικής ενέργειας. Έτσι οι ενέργειες είναι κβαντισμένες. Όμως ένας παρατηρητής που ζει στις άλλες 4 διαστάσεις θα βλέπει θα βλέπει μια ομάδα σωματιδίων με κβαντισμένο φορτίο παρά ενέργεια. Το κβαντική μονάδα φορτίου, συνεπώς εξαρτάται από την ακτίνα του βρόχου. Για εξάγουμε την σωστή τιμή του φορτίου πρέπει ο βρόχος να έχει ακτίνα . Γι’ αυτό η διάσταση αυτή δεν είναι ορατή.
Το 1978 οι Γιουτζίν Κρέμερ (Εugene Cremmer), Μπερνάρ Ζιλιά (Bernard Julia) και Τζόελ Σερκ (Jhon Scherk) αντιλήφθηκαν ότι η υπερβαρύτητα όχι απλά επιτρέπει περισσότερες διαστάσεις, αλλά όταν ορίζεται σε χώρο με 11 διαστάσεις είναι κομψότερη. Στα τέλη της δεκαετίας του 70 και τις αρχές του 80 δεν ήταν λίγοι αυτοί που στη θεωρία της υπερβαρύτητας έβλεπαν την πολυπόθητη ενοποιημένη θεωρία πεδίου. Όμως το 1984 η υπερβαρύτητα αποσύρεται διότι όταν ελαττώνουμε τις 11 σε 4 διαστάσεις, τότε η διάκριση δεξιά – αριστερά καταρρέει (ενώ όπως ξέρουμε στο σύμπαν μας ισχύει η διάκριση δεξιά – αριστερά). Έτσι άρχισε να επικρατεί η θεωρία των χορδών.