Δείχνει να χαίρεται περισσότερο τον ενθουσιασμό των μαθητών που άκουσαν πρόσφατα μια ομιλία του για τον Ευκλείδη, τον Αρχιμήδη και τα Μαθηματικά της Αρχαίας Αλεξάνδρειας (κυκλοφορεί στις εκδόσεις Ευρασία), παρά τα βραβεία που έχει πάρει, ακόμα και το κορυφαίο βραβείο Bocher Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας, που πήρε το 1999 (το Bocher και ορισμένα άλλα βραβεία Μαθηματικών θεωρούνται αντίστοιχα του Νόμπελ, το οποίο δεν απονέμεται στα Μαθηματικά). Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους μαθηματικούς στον κόσμο στον κλάδο με τον οποίο ασχολείται (θεωρία των μη γραμμικών συστημάτων μερικών διαφορικών εξισώσεων υπερβολικού τύπου, σε συνδυασμό με τη γεωμετρική ανάλυση, και με εφαρμογή στη γενική θεωρία της σχετικότητας και στη μηχανική των ρευστών). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951. Έγινε δεκτός στο Πρίνστον για μεταπτυχιακές σπουδές πριν κλείσει τα 17 και μέσα σε τρία χρόνια ολοκλήρωσε το διδακτορικό του. Λίγο αργότερα ανακάλυψε ότι η κλίση του δεν ήταν η Φυσική, αλλά τα Μαθηματικά. Όντας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών, διδάχτηκε Γεωμετρία κοντά στον μαθηματικό Γιάου και στη συνέχεια πήγε καθηγητής Μαθηματικών στο φημισμένο Ινστιτούτο Κουράντ, στη Νέα Υόρκη. Το 1991, 40 χρονών, έγινε καθηγητής Μαθηματικών στο Πρίνστον, το κορυφαίο ίδρυμα παγκοσμίως στα Μαθηματικά, όπου έμεινε δέκα χρόνια. Από το 2001 περνά ένα μέρος του χρόνου του στην Ελλάδα και το υπόλοιπο στη Ζυρίχη, όπου είναι καθηγητής Μαθηματικών και Φυσικής στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Ελβετίας (ΕΤΗ).(....)
Τι σας ενοχλεί στην Ελλάδα; "Με ενοχλεί που χάθηκε η Ελλάδα των παιδικών και των πρώτων εφηβικών μου χρόνων, πριν το 1967. Το πνευματικό επίπεδο ήταν πολύ ανώτερο από το σημερινό, ακόμα και αν το βιοτικό επίπεδο ήταν πολύ κατώτερο. Οι τέσσερις δεκαετίες που είχαν προηγηθεί είχαν βγάλει προσωπικότητες διεθνούς ακτινοβολίας. Στον καλλιτεχνικό τομέα τον Καζαντζάκη, την Κάλλας, το Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη. Στον τομέα των θετικών επιστημών τον Καραθεοδωρή και τον Παπανικολάου. Όταν πήγα φοιτητής στο Πρίνστον το 1970, ήταν γεμάτο από Έλληνες μεταπτυχιακούς φοιτητές. Όταν ξαναπήγα ως καθηγητής πια, από το 1991 ως το 2001, οι Έλληνες μεταπτυχιακοί φοιτητές ήταν πολύ λιγότεροι. Αυτό δείχνει ότι παλιότερα η ανώτατη παιδεία μας βρισκόταν σε πολύ υψηλότερο επίπεδο. Άλλωστε, οι πνευματικές επιδόσεις είχαν απήχηση στον κόσμο και το να είσαι καθηγητής πανεπιστημίου ήταν τότε κάτι πολύ σεβαστό. Σήμερα δεν είναι".(...)...και μέχρι εκεί που "δεν μπορεί να φτάσει". Καλή Ανάσταση.
Τι πρέπει να κάνουμε ατομικά και συλλογικά; "Χρειάζεται να προσηλωθούμε σε κάποιον ανώτερο σκοπό, που θα επιτευχθεί μακροχρόνια. Εννοώ κάτι ουσιαστικότερο από την είσοδο στην ΟΝΕ ή τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί, άρα να επενδύσουμε κυρίως στη βιομηχανία και στη γεωργία. Δεν το χωράει ο νους μου ότι αφήνουμε τα δικά μας πορτοκάλια να σαπίζουν και εισάγουμε πορτοκάλια από έξω. Χρειάζεται, λοιπόν να επικεντρωθούμε στην εκπαίδευση. Πρέπει να αναπτυχθούν ξανά οι θετικές επιστήμες, να βγάλουμε πάλι πολλούς καλούς μηχανικούς, να ξαναπάρουμε μια θέση παγκοσμίως στον τομέα της έρευνας. Τι μας εμποδίζει; Είναι μια απόφαση. Να σηκωθούμε αύριο το πρωί και να πούμε ότι τώρα θα κάνουμε αυτό"(.....)
Τι θα συμβουλεύατε έναν 20άρη; "Πρέπει να βρεί που βρίσκονται οι δικές του ικανότητες. Διαφορετικά, αν επικεντρώσει τις προσπάθειές του σε κάτι άλλο, επειδή έτσι του επιβάλλει το περιβάλλον του, θα αποτύχει. Ο τομέας που βρίσκονται οι δικές του ικανότητες θα του αρέσει περισσότερο από καθετί άλλο και θα νιώθει ότι είναι το σωστό μέρος γι' αυτόν. Όταν το βρει, να το ακολουθήσει χωρίς κανένα δισταγμό μέχρι το τέλος, μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου